ROZDZIAŁ 10

(Lissa)

 

 

Szykowałam się na spotkanie z Nathanem. Była 11:00, więc miałam jeszce troche czasu. Oczywiście nie robiłam tego z jakimś wielkim zapałem. Co z tego, że spotykam się z bożyszczem nastolatek. Dla mnie to zwykły nadęty pacan.

Przebrałam się w czarne rurki, miętową bokserkę i zielono-szarą bluzę, a włosy związałam w kucyk. Gotowa usiadłam przed telewizorem. Włączyłam  jakiś kanał muzyczny. Pech chciał, że puszczali "All Time Low".

- No to chyba jakiś żart! - powiedziałam wkurzona i trochę uradowana tym odkryciem.

Dochodziła 15:00, więc zaraz miał przyjechać Nath. Szybko poprwaiłam make-up i fryzurę, gdy usłyszałam dzwonek do dzwi. Bez pośpiechu poszłam je otworzyć. Oczywiście był to Nathan.

- Hej! - powiedział, gdy tylko mnie zobaczył.

- Hej. Poczekaj chwilę, wezmę tylko torbę.

- Ok.

Chwyciłam torbę i wychodząc zamknęłam drzwi do domu na klucz. Nathan otworzył mi drzwi do swojego auta i gdy tylko wsiadł, ruszyliśmy. Nie miałam pojęcia dokąd mnie wiezie, ale niech mu będzie!

 

 

(Nathan)

 

Siedziałem z Lissą w samochodzie w całkowitym milczeniu. To nawet dobrze, bo w głowie obmyślałem mój chytry plan.

Po 10 minutach zatrzymałem się prze London Eye.

- Oszalałeś! Ja na to nie wejdę!

- Dlaczego?

- Mam lęk wysokości!

- Będziemy tam razem. Nie musisz sie bać. - słodko sie do niej uśmiechnąłem.

- No dobrze, ale zapłacisz mi za to!

- Uwierz mi, nie pożałujesz!

Zaprowadziłem ją pod wejście. Nie musieliśmy długo czekać i chwilę póżniej oglądaliśmy Londyn z góry. Dzięki moim znajomością w "kapsule" byłem sam z Lissą, Sądząc po jej minie z jednej strony była szczęśliwa, a z drugiej trzęsła się ze strachu.

- Dobrze sie czujesz? Nie mów mi, że masz klaustrofobię?

- Nie, tylko.... jesteśmy tak wysoko....

- Nie bój się. Jestem przy tobie. - obiąłem ją, a ona wtuliła się we mnie.

- Tylko sobie za dużo nie wyobrażaj. Mówiłam, że mam lęk wysokości.

Staliśmy tak wtuleni w siebie, oglądając panoramę Londynu. W ciągu tych 20 minut byłem najszczęśliwszym facetem na Ziemi. Gdy już zeszliśmy na ziemię Lissa stała cicho patrząc przed siebie.

- I co? Podobało się? - zapytałem podchodząc do niej.

- Nie było tak żle.

- To dlaczego jesteś smutna?

- To nic....

- Nie kłam. Widzę, że coś leży ci na sercu.

- Nathan....

- Nie chcesz mówić to nie. Nie naciskam, ale wiedz, że możesz mi wszystko powiedzieć.

- Nie chodzi o to, że nie chce. Po prostu.... nie dam rady. Jeszcze na to za wcześnie, abym mogła o tym mówić, ale... dziękuje...

- Nie martw się, poczekam... - powiedziałem po czym przytuliłem ją...

 

 

CDN...

 

-------------------------------------------------------------------------------

Po burzy mózgu udało się! Napisałam.

Będę wdzięczna za komentarze.

 

Z dedykacją dla wszystkich, którzy to czytają <3 I Love You...