ROZDZIAŁ 39

(Nathan)

- Wychodzę jełopy! - wydarłem się na cały dom.

- Gdzie cię młody niesie? - zapytał Tom. - I nie wydzieraj się jak pijak na froncie.

- Do Lissy i jak mam się nie wydzierać? W tym domu?!

- Oj tam. Idź już, bo się dziewczyna obrazi.

Wyszedłem z tego domu wariatów i po wejściu do auta pojechałem do szkoły Lissy.

Kilkanaście minut później byłem już pod szkołą. Zbliżała się 14:30, więc powinna już skończyć zajęcia. Wysiadłem z samochodu i oparłem się o niego. Wzrokiem zacząłem szukać Lissy. Zobaczyłem ją chwilę później wychodzącą z El i Roxx z budynku. Pomachałem w jej stronę, a ona uśmiechnęła się i odmachała mi. Pożegnała się z przyjaciółkami i podeszła do mnie.

- Witaj kochanie. - powiedziała i pocałowała mnie. - Masz jakieś plany na dzisiaj?

- Szczerze? Jeszcze nie...

- To dobrze! Jedziemy do mnie. Arlene chce cię poznać.

- Naprawdę? Nie wstydzisz się mnie? - zaśmiałem się

- Nie mam czego; tak myślę. - odparła i opierając ręce na mojej klacie pocałowała mnie.

Jakieś 10 minut później byliśmy pod domem Lissy. Przyznam, że trochę bałem się spotkania z jej ciotką, jednak nie dałem tego po sobie poznać. Wiedziałem, że Lissie bardzo na tym zależy, więc postanowiłem pokonać swój lęk. Z uśmiechem na ustach stałem pod drzwiami, a Lissa nacisnęła klamkę.

(Lissa)

Wraz z Nathan'em wchodziłam do mojego domu.

- Arlene! Jesteśmy już! - zawołałam z korytarza.

- Może jej nie ma? - powiedział Nathan.

- Co, boisz się?

- Nie, ja tylko... - nie dokończył, bo z piętra zbiegła Arlene.

- O, już jesteście. Chodźcie do salonu.

Pociągnęłam Nath'a za rękę i siłą zaciągnęłam do salonu. Usiedliśmy na kanapie, a Arlene krzątała się po kuchni robiąc kawę.

- Czyli to ty jesteś tym tajemniczym chłopakiem Lissy? - zapytała, a raczej stwierdziłe.

- Tak. Jestem Nathan - powiedział i podał jej rękę.

- Miło mi cię poznać. Opowiedz coś o sobie.

- Mam 18 lat (musiałam zmienić ;-D), urodziłem się w Gloucester, mam młodszą siostrę, śpiewam w zespole The Wanted.

- Jesteś piosenkarzem? - zdziwiła się.

- I to nawet bardzo sławnym. - dodałam.

- Nie przesadzaj... - powiedział Nath.

- Ale to prawda. - pocałowałam go w policzek.

- Jak się poznaliście?- Arlene dalej ciągnęła swoje przesłuchanie, chodź na to wspomnienie uśmiechnęłam się.

- Pamiętasz jak kiedyś wpadłam zdenerwowana do domu, bo jakiś idiota wylał na mnie kawę? - Arlene przytaknęła. - Ten idiota to właśnie Nathan. I jeszcze ten 'incydent' w restauracji.

- Ranisz... - Nath zrobił minę zbitego psiaka.

- No co? To żadne odkrycie, że jesteś idiotą. - zaśmiałam się.

- I jest FOCH!

- Przepraszam. Nie fochaj się już.

- Na ciebie nie potrafię. - pocałował mnie.

- Ale wy jesteście słodcy! - wtrąciła Arlene.

- Arlene!

- Dobrze, już nic nie mówię. Widzę, że się kochacie. Dbaj o nią Nathan i co najważniejsze: pamiętaj o prezerwatywach!

- Tak będzie. - głupio się uśmiechnął.

- Chodź idioto. - znowu pociągnęłam go za rękę i poprowadziłam w kierunku mojego pokoju.

- Nie było aż tak źle, co? - zapytałam gdy byliśmy już w środku.

- Twoja ciocia jest spoko.

- No wiem!

W tej chwili przyciągnął mnie do siebie i namiętnie pocałował. Rękoma badał moje plecy, a ja swoje splotłam na jego szyi. Nie dane nam było nacieszyć się sobą, bo telefon Nath'a zaczął dzwonić.

- A ten czego chce? - powiedział i odebrał. - Co znowu...? Co....? Czy ty się dobrze czujesz....? Przestań ryczeć i powiedz mi o co chodzi... - mówił do telefonu. Chwilę później rozłączył się.

- Co się stało? - zapytałam.

- Myślisz, że coś udało mi się wyciągnąć? Jay beczy jak dziecko do słuchawki i mówi, że mamy szybko przyjechać.

- To na co czekasz? Jedziemy.

15 minut później byliśmy już pod domem The Wanted. Nathan otworzył drzwi, a w środku kompletna cisza. Wszędzie pusto. Skierowaliśmy się na ogródek, a tam...? Wszyscy ubrani na czaro, Tom pociesza zapłakanego Jay'a. a na środku coś na kształt trumny sklejonej z desek.

- Co to ma być? - zapytał Nath. - Czy wam kompletnie odwaliło? Co wy tu odpierdalacie?

- Stefan...on...nie żyje! - odpowiedział loczek i zaczął mocniej płakać.

- Jaki Stefan do cholery?

Jay na dobre się rozryczał i przytulił się do Tom'a.

- To co, ogłaszamy żałobę? - zapytał Tom.

Będzie mi go strasznie brakować, mimo że był z nami tylko kilka dni. - lamentował Max.

Wszyscy stali pochyleni nad 'nieboszczykiem'.

- Życie toczy się dalej, nie możemy tu tak stać z założonymi rękoma. - powiedział Siva.

- Tobie to łatwo mówić, bo nie stało stało się to przez ciebie! - warknął Jay - To wszystko wina Max'a!

- Jak to moja? - zdziwił się łysy.

- To ty pchnąłeś ten głupi wazon, który przeturlał się i strącił Stefana. - powiedział Tom

- Oj dajcie spokój. To tylko złamany kwiatek. - odparł Nath.

- Ten 'złamany kwiatek' miał własnie życie. Nie pomyślałeś, że chciał mieć żonę, dzieci, a nawet wnuki? - argumentował Jay.

- Dobra, to wy zakopcie Stefana, a ty Nath masz mnie odwieźć do domu.

CDN...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Taki prezent świąteczny ;-D

Nie wyszedł mi, ale coś jest.

Ile ozdób na choince, ile kartek leży w skrzynce, ile potraw jest na stole, ile siana masz w stodole, ile spadło w górach śniegu, ile czasu spędzasz w biegu. Tyle w święta miej radości, dobra, ciepła i miłości <333

Wszystkim czytającym życzę wesołych i radosnych Świąt w gronie rodziny i TW pod choinką <333