ROZDZIAŁ 38

(Lissa)

'The sun goes down

The stars come outAnd all that countsIs here and nowMy universe will never be the sameI'm glad you came'

Usłyszałam budzik. Wyłączyłam go i ciężko zwlokłam się z łóżka. Udałam się do łazienki i zrobiłam ze sobą porządek. Gdy już wyglądałam jak człowiek ubrałam się i zeszłam do kuchni zrobić sobie śniadanie.  Na fotelu w salonie siedziała Arlene.

- Jak się spało? - zapytała.

- Nie tak źle, ale chętnie bym sobie dłużej poleżakowała.

- Powiesz mi z kim spędzasz całe dnie? Ostatnio widuje cie tylko rano i wieczorem.

- Przepraszam. Nie musisz się o mnie martwić. Mam wspaniałych przyjaciół i chłopaka...

- Chłopaka?

- No tak...

- Bardzo ciekawe... Kiedy zamierzasz mi go przedstawić?

- Możemy wpaść dzisiaj.

- Znakomicie. Nie mogę się doczekać spotkania chłopaka, który cię uszczęśliwia.

- Arlene!

- Co? To prawda! Ostatnio cały czas się śmiejesz.

- Może i prawda, ale proszę cię ni zamęcz go.

- O co ci chodzi?

- O pytania typu: 'Co zamierzasz zrobić ze swoim życiem', 'Dlaczego uważasz, że jesteś odpowiedni dla Lissy' itp. Taka rodzicielska gadka.

- Spokojnie, nie chcę go torturować psychicznie, tylko go poznać.

- To dobrz, a teraz uciekam do szkoły.

- Poczekaj, podwiozę cię.

(Elena)

Spóźniona dotarłam do szkoły. Po drodze wpadłam nawet w kałuże, ale na szczęście mój strój nie ucierpiał. Biegłam szybko w stronę sali, bo właśnie zabrzmiał dzwonek. Weszłam do klasy biologicznej i usiadłam obok Lissy.

- Witam spóźnialską - powiedziała.

- Hey, jakieś newsy?

- Nath'a czeka dzisiaj szkoła przetrwania. - zaśmiała się.

- O czym ty mówisz?

- Arlene chce go poznać.

- Twoja ciotka? - pokiwała twierdząco głową. - No! To niech się biedak szykuje.

- Chce go trochę  nastraszyć...

- Panno Campbell, Carter, czy ja was nie przeszkadzam? - zapytała Adams (nauczycielka).

- Ani trochę. Może pani kontynuować wykład o robaczkach. - powiedziałam.

- Nie pyskuj Carter. Do tablicy!

- To będzie ciekawe. - szepnęłam do Lissy i ruszyłam w stronę tablicy.

- Powiedz o czym rozmawiamy? - zaczęła Adams.

- O funkcjonowaniu układu pokarmowego. - odpowiedziałam.

- Dziwne, że wiesz, ale założę się, że nie masz pojęcia o co w tym chodzi.

- Ja mogę to pani z ławki wytłumaczyć.

- No, proszę Carter, tłumacz.

- To przecież banalne, nie ma tu nic do tłumaczenia! - uparłam się.

- Nie wymigasz się, wiesz, że nienawidzę nie uważania na moich lekcjach.

- Ale przecież mówię pani, że nie ma tu nic do tłumaczenia.

- Po prostu nie wiesz co powiedzieć.

- I nawzajem.

- Nie bądź bezczelna, bo wylądujesz u dyrektorki!

- A muszę?

- Jak się jeszcze raz tak do mnie odezwiesz, to tak.

- Skoro tak pani marzy o posłuchaniu jak funkcjonuje układ pokarmowy, to proszę bardzo: je pani ciastko, które przez przełyk dostaje się do wątroby i żołądka, gdzie jest ono trawione. Następnie po podróży prze jelita, strawione owe ciacho jest usuwane na zewnątrz przez odbyt i takim oto sposobem znajduje się pani w pomieszczeniu zwanym toaletą.

Ledwo skończyłam mówić, cała klasa w śmiech. Przecież to co powiedziałam wcale nie było śmieszne, takie jest życie.

Adams dziwnie się na mnie spojrzała.

- Grabisz sobie Carter.

- Ale o co pani chodzi? Pytała się pani o funkcjonowanie układu pokarmowego, więc powiedziałam.

- Działasz mi na nerwy.

- Mam być z tego dumna? - ale ona jest pusta! Nienawidzi mnie od czasu, gdy zrobiłam zadanie, którego ona nie umiała.

- Dawajcie mi popcorn! Zaraz odbędzie się tu walka w kiślu! - wydarł się Michael, który miał z nami biologię.

- Carter, Matthews wasza dwójka doprowadza mnie do szału, że mam ochotę wpisać całej klasie uwagi. - Adams nieźle się wkurzyła.

- Proszę wpisywać! Nie będziemy płakać nad rozlanym mlekiem. - to Michael, żeby nie było, że ja.

- Nie mam siły na waszą głupotę. Siadaj Carter.

Usiadłam w ławce. Zauważyłam, że Lissa ledwo powstrzymuje śmiech. Michael również, ale on nawet nie starał się opanować. Co chwilę przekręcał się i wrzeszczał nie wiadomo co.

- Możesz mi łaskawie nie przeszkadzaj Matthews i postaraj się opanować.

- W wyniku dedukcji dochodzę do konkluzji, że pani indokryzmy wobec mojej aparycji są wręcz efenebryczne.
- Nie pajacuj i mów po angielsku.
- A co ja poradzę, że pani jest mało kumata? Widać, brak pani chłopa. - jak zwykle Michael musiał coś palnąć, przez co cała klasa znowu w śmiech.
- Skąd ty niby wiesz, że nie mam chłopa, znaczy się mężczyzny?
- No przecież to widać!
- Ty sobie naprawdę grabisz!
- A co ja grabarz jestem?
- Chyba chcesz zostać w tej klasie na drugi rok razem z Carter.
- Ciekawe jak skoro wiem o biologi więcej od pani? - powiedziałam i znowu śmiech na sali.
- Mam was dość, na przerwę! - powiedziała Adams i cała klasa zarwała się z swoich siedzeń.

(Lissa)

- Ty tak zawsze? - zapytałam się Eleny na przerwie.

- Jak mam humor. - zaśmiałyśmy się.

- Korzystając z okazji, że jesteśmy same chciałam cię o coś zapytać. - zaczęłam.

- Pytaj śmiało.

- Czy ty i Jay coś ten... Podoba ci się?

- Prawdę mówiąc jest super chłopakiem, ale traktuje go raczej jak dobrego przyjaciela, ale skąd to pytanie?

- Tak tylko, byłam ciekawa.

- Muszę ci się przyznać, że podoba mi się Max...

- I ty mi to tak spokojnie mówisz?

- A niby jak mam mówić?

- No dobra, ale trzeba coś z tym zrobić!

- Nie! Ja nie chce żadnego swatania!

- Dlaczego nie?

- Bo on nic do mnie nie czuje.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Po prostu to wiem.

- Dajmy temu na razie spokój. Teraz musisz mi pomóc z Roxx i Dean'em...

CDN....

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tak mnie jakoś wzięło i napisałam ;-D

Przepraszam, że same dialogi, ale tak się dzisiaj wkręciłam....

Dziękuje, że to czytacie, dziękuje za komentarze, które podnoszą mnie na duchu i dają siłę do pisania <3

Rozdział dedykuję moim wszystkim czytelnikom <333