PODSUMOWANIE

Z racji tego, że to już koniec opowiadania postanowiłam napisać małe podsumowanie:

Łącznie z tym postem, jest ich 60 ;D
Dziękuje za 16 obserwatorów, to dla mnie wiele znaczy ;')
Dziękuje także za piękne komentarze, które motywowały mnie do pisania ^-^

Wyświetleń było 6420 - co totalnie mnie zdziwiło ;O
A oto poszczególne wyświetlenia:

Jest trochę więcej, bo mi się tamto usunęło, a to jest aktualne ;D

Nie spodziewałam się tego ;o Dziękuje, że ze mną byliście <33

Założyłam także nowego bloga http://ill-fight-for-you-until-i-drop.blogspot.com/
Na razie są tam tylko bohaterowie... Nie wiem kiedy coś dodam. Niedługo mam testy, więc wiecie...

Żegnam na tym blogu ;')
Kocham Was <333

EPILOG

Muzyka

ROK PÓŹNIEJ

(Lissa)

- Jesteś gotowa? - zapytał Jay, który wszedł do mojego pokoju.

- Tak, zaraz zejdę. - odpowiedziałam.

- Będę czekał w salonie.

Przeglądając się w lustrze wygładziłam fałdy na mojej sukience. Patrzyłam w swoje odbicie poprawiając idealnie upiętego koka, z którego kilka kosmyków opadało mi na plecy. Przez wyjściem założyłam jeszcze naszyjnik, który znalazłam w pokoju Nathan'a.

Ciężko westchnęłam i udałam się w stronę drzwi. Powoli zeszłam do salonu gdzie na kanapie siedział Jay.

- Jak się czujesz? - zapytał gdy mnie zauważył.

- A jak mam się czuć? Moja dusza jest rozrywana na kawałki, a muszę udawać, że wszystko jest dobrze!

Jay bez wahania przytulił mnie nie pozwalając moim łzą wypłynąć.

- Pamiętaj, że zawsze możesz przyjść do mnie i wszystko z siebie wyrzucić. - powiedział.

- Wiem, dziękuje.

Przez ten cały rok zbliżyłam się z Jay'em. Od zawsze byliśmy przyjaciółmi, ale teraz to się pogłębiło. Zawsze mogłam do niego pójść i zwierzyć się, a tego właśnie potrzebowałam. Zrozumienia.

Gdy już trochę się pozbierałam, wyszliśmy z domu i usiedliśmy w samochodzie. Nic do siebie nie mówiliśmy, ale właśnie teraz potrzebowałam takiej ciszy.

Kilka minut później zatrzymaliśmy się przed wielką, metalową bramą. Jay otworzył mi drzwi od auta i weszliśmy przez tajemniczo wyglądającą bramę. Szliśmy brukowaną ścieżką, którą okalał idealnie przystrzyżony  zielony trawnik. Przy wielkim dębie na końcu ścieżki zebrała się reszta moich przyjaciół. Gdy do nich podeszliśmy przytuliłam każdego i chwilę później usiadłam na ławce wpatrując się napis

Nathan Sykes

Ukochany syn; najlepszy przyjaciel.

Na zawsze pozostanie w naszych sercach.

Czytając ten napis setny raz tego dnia pozwoliłam kilku łzą wypłynąć z mojego oka. Nie mogłam uwierzyć, że minął już rok, odkąd Nathan'a już nie ma. Długo nie mogłam się z tym pogodzić, ale mam wspaniałych przyjaciół, którzy byli ze mną 24/7.
Klaus - ten który to wszystko spowodował, gnije w tej chwili w więzieniu. Dzięki moim zeznaniom nigdy nie wyjdzie z więzienia.
Co do The Wanted.... Chłopcy postanowili to zakończyć. Stwierdzili, że to nie ma sensu bez Nath'a. Jednak to nie zmieniło naszej przyjaźni. Max, Tom, Siva i Jay nadal mieszkają razem, ale teraz mają więcej czasu dla swoich rodzin.
Było nam ciężko, ale czuje, że Nathan cały czas jest ze mną.
Mimo wszytko co się stanie kochałam go, kocham i kochać będę...

Siedzę pod drzewem patrząc jak płacze. Ten widok mnie rani, ale nic nie mogę z tym zrobić. Chciałbym podejść do niej, przytulić i powiedzieć jak bardzo ją kocham. Wiem, że nie muszę się o nią martwić, bo wiem, że ma kogoś kto się nią zaopiekuje. Może nawet coś więcej z tego wyniknie, zaśmiałem się. Mam nadzieję, że będzie szczęśliwa, tylko na tym mi zależy. Zasługuje na to; jest silna mimo tego co przeszła. Za to ją kocham. Chciałbym jej to wykrzyczeć, moją całą miłość do niej...

- Nathan, już czas. - usłyszałem głos.

Odwróciłem wzrok w stronę, z której dochodził głos i zobaczyłem kobietę. Wstałem i podszedłem do niej.

- Dziękuje Marlen. - odpowiedziałem. - To było dla mnie bardzo ważne.

- Nie musisz mi dziękować. Ja tez za nią tęsknie...

- Powinniśmy założyć jakieś stowarzyszenie tęskniących za Lissą. - zaśmiałem się.

- Nie przesadzaj.... - również się zaśmiała.

W tym samym momencie dołączył do nas znajomy mężczyzna.

- Nasza córka cierpi, a wy się śmiejecie? - podszedł do Marlen i objął ją. - Jesteśmy strasznymi rodzicami.

- Proszę się nie martwić o Lissę. Jest silna, poradzi sobie. - dodałem.

- Nie wątpię w to, a ty Robert?

- Nawet mi to do głowy nie przyszło, w końcu to nasza córka.

Uśmiechnęliśmy się i razem wróciliśmy przez portal do miejsca gdzie to wszystko się kończy. Zanim wszedłem, odwróciłem się i szepnąłem: Kocham Cię 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

To już definitywnie koniec!

Wiecie co? Nie sądziłam, że będę w stanie doprowadzić to do końca, ale z waszą pomocą udało mi się to!

Kocham Was! <333

Jutro pojawi się podsumowanie....

Mam jeszcze do was pytanie.... Mam pisać kolejne opowiadanie?

Mam kilka pomysłów, ale nie wiem czy będzie to ktoś czytał.... Więc piszcie!

ROZDZIAŁ 53

(Lissa)

Zobaczyłam.... Nathan'a, ale to jeszcze nic. Serce mi pękło w chwili, gdy zobaczyłam go całującego jakąś dziewczynę. Łzy automatycznie napłynęły mi do oczu i odruchowo zakryłam ręką usta, by zamaskować wydobywające się jęki. Jednak nie udało mi się to i z moich ust wydobyły się ciche pojękiwania. Nathan musiał to usłyszeć, bo oderwał się od dziewczyny i spojrzał w moją stronę.

- Lissa... - wydusił, a ja nie chcąc go słuchać zaczęłam biec, nawet nie wiedząc gdzie. - Lissa czekaj! - słyszałam jego wyjaśnień.

Jednak nie mogłam zrozumieć dlaczego najpierw wyciąga mnie na scenę i wyznaje miłość, a zaraz potem całuje się z jakąś inną laską. Dlaczego on mi to zrobił? Znudził się mną? Jeśli tak to czemu nie powiedział mi tego prosto w twarz? W taki sposób bawił się tylko moimi uczuciami, ale na pewno go to nie obchodziło.

Teraz jedyne co chciałam, to uciec z tego budynku i wrócić do domu. Do tego prawdziwego domu, domu w Bristolu.

Po jakimś czasie znalazłam drzwi wyjściowe i od razu się na nie rzuciłam. Otwarłam je szeroko i wybiegłam.

Ze spływającymi po policzki łzami biegłam przed siebie, nawet nie patrząc gdzie. Nie przeszkadzał mi nawet spadający leniwie z nieba deszcz. Chciałam jak najdalej stamtąd uciec.

Nie zauważyłam jak wbiegłam w jakąś nieznaną mi uliczkę. Za bardzo się tym nie przejęłam. Przed oczami miałam widok Nathan'a całującego jakąś dziewczynę. To sprawiło, że jeszcze bardziej się poryczałam.

Kiedy już zdałam sobie sprawę, że zgubiłam go, zwolniłam kroku. Szłam ciemną ulicą użalając się nad sobą. To było zbyt oczywiste... nie mogłam być wiecznie szczęśliwa; to nierealne.

Nagle usłyszałam kroki. Po moim ciele przeszły ciarki, ale szłam dalej.

- W końcu się spotykamy Lisso... - usłyszałam za sobą głos.

Niepewnie odwróciłam się i ujrzałam mężczyznę średniego wzrostu, ubranego na czarno z krótko obciętymi włosami.

- Kim jesteś? - spytałam starając ukryć swój strach.

- Nie domyślasz się? - zapytał odsłaniając swoją twarz z cienia.

- To ty... Ty wysłałeś mi ten list? - bardziej oznajmiłam niż zapytałam.

- W rzeczy samej. Miło mi Cię poznać, a tak właściwie, to jestem Klaus.

Jeśli przed chwilą się bałam to teraz byłam przerażona.

- Czego ode mnie chcesz? - tym razem nie udało mi się zamaskować strachu.

- Nie bój się skarbie. Jeśli nie będziesz krzyczeć, załatwimy to szybko. - gdy to powiedział całe życie przeszło mi przed oczyma.

- Dlaczego ty to robisz? Co moi rodzice Ci zrobili? - zapytałam o dziwo spokojnie, a mężczyzna zaśmiał się szyderczo.

- Ty nic nie wiesz? - nie czekając na moją odpowiedź, kontynuował. - Twój ojciec, zanim założył rodzinę i ustatkował się, nie był wcale taki święty. Twój kochany tatuś był jednym z najniebezpieczniejszych ludzi w kraju, ale porzucił gang dla rodziny wyjawiając przy tym wszystkie nasze tajemnice policji. Przez niego przesiedziałem 25 lat w więzieniu! Nadszedł czas na zemstę. - powiedział wyjmując pistolet zza marynarki.

- Nie wierzę w to! Mój ojciec był dobrym człowiekiem!

- Wmawiaj to sobie ile chcesz, ale to nigdy nie stanie się prawdą. - odparł i wymierzył we mnie. - Teraz w końcu zakończę moją zemstę.

Usłyszałam jak nacisnął spust i od razu wszystko działo się w zwolnionym tempie. Już żegnałam się z moim nędznym życiem, lecz nagle coś się stało. Poczułam czyjeś ręce na moim ciele pchające mnie w bok. W momencie, w którym upadłam usłyszałam strzał. Ukradkiem zobaczyłam, że Klaus ucieka, a ja odwróciłam  się chcąc zobaczyć co lub kto mnie uratował. Gdy utkwiłam wzrok w miejsce gdzie przed chwilą stałam, zamarłam widząc Nathan'a leżącego na ulicy. Z lekkim trudem poczołgałam się do niego.

- Nath, uratowałeś mi życie - wydusiłam.

- Lissa... to nie tak... to ona... ja nie chciałem... - ledwo mówił.

- Nathan, co się stało? - zmartwiłam się.

I wtedy to zauważyłam. Wielka, czerwona palma na jego koszulce, która z każdą chwilą powiększała się. Zrozumiałam co się stało.

- Boże Nath, ty krwawisz! - krzyknęłam przerażona.

- A to? To...nic... - odparł trzymając się za miejsce, w którym tkwiła kula.

- Jak to nic?! Przeze mnie zostałeś postrzelony! - obięłam go chwytając w swoje ramiona.

- Nie... przejmuj się... Chce żebyś... wiedziała... że to ta fanka.... się na mnie rzuciła... ja nie chciałem...Kocham Cię. - widziałam jego wysiłek podczas mówienia.

- Ja też Cię kocham. Przepraszam, powinnam była Cię wysłuchać. - mówiąc to rozpłakałam się jeszcze bardziej. - To wszystko moja wina...

- Nie mów tak... To ja byłem głupi... Proszę wybacz mi...

- Wybaczam Ci! Kocham Cię najmocniej na świecie! - nie potrafiłam zatrzymać łez.

- To właśnie... chciałem usłyszeć.... Teraz mogę umrzeć... Powiedz chłopakom... że ich kocham...

- Nie mów tak! Nie możesz umrzeć! Nie umrzesz! Nie możesz zostawisz mnie samą!

- Nie jesteś sama kochanie... Masz Arlene... i chłopaków.... Poradzisz sobie...

- Właśnie, że nie! Nie dam rady żyć bez Ciebie!

- Wierze w Ciebie...

- Nathan! - krzyknęłam.

- Kocham Cię!

Wyszeptał i zamknął oczy, a jego ciało osunęło się bezwładnie, mimo tego nadal trzymałam to w moim uścisku.

- Nath proszę! Nie zostawiaj mnie! Nie rób mi tego! Proszę obudź się! - krzyczałam bez skutku przytulając go.

Nie mogłam przyjąć do wiadomości tego co się właśnie stało... Mój umysł wypierał fakt, że to koniec....

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Już to czuję.... HEJTY, HEJTY, HEJTY....

Spodziewajcie się niedługo epilogu ;)

Ahhh... Wiecie co stwierdziła moja przyjaciółka? Że Nath ma umrzeć na biegunkę.... #MózgRoz***any

TAK ROXX TO TY!

Przyznajcie, nie spodziewaliście się tego? Wiem, jestem zła ;**

Za to mnie kochacie <333

To do epilogu miśki ^-^ xx

ROZDZIAŁ 52

MIESIĄC PÓŹNIEJ

(Lissa)

Kochany Pamiętniku...

Minął już miesiąc, a nie dostałam żadnego tajemniczego listu. Jestem z tego zadowolona, ale część mnie nadal wierzy, że zagrożenie czyha na mnie. Niestety muszę zachować to dla siebie. Dotąd nie powiedziałam o tym Nath'owi. Nie potrafiłam. Jednak głęboko wierzyłam, że niebezpieczeństwo minęło.

Tam, wiem jestem psychiczna. Zaczęłam pisać pamiętnik by mieć kogoś do wygadania. Nie chodzi o to, że nie ufam Nath'owi, po prostu nie chciałam go martwić.

Spojrzałam na zegarek w telefonie i schowałam pamiętnik. Jakieś 3 tygodnie temu znalazłam super kryjówkę w podłodze, gdzie nikt go nie znajdzie.

Z racji, że byłam jeszcze w piżamie (no co, jest sobota ;D) ubrałam się i wyszłam z domu.

Obiecałam chłopakom, że będę w nich o 13:00, więc musiałam się pospieszyć. Kiedy już dotarłam, wleciałam do środka jak dzik.

- No kurwa, co tu się dzieje? - wrzasnęłam gdy zobaczyłam tą bandę żuli spod Biedronki.

- Czy ty zawsze musisz się na nas wydzierać? - zapytał spokojnie Max.

- A powiedz mi jak mam się nie wydzierać?! W tym tempie to na pewno się spóźnicie, a Nathan powiedział mi, że nie ważnie co, mam was wywalić z tego domu! - teraz wiem co czuje Kevin.

- Nie spóźnimy się. Wyluzuj. - Tom zaczął zajadać się chrupkami.

- Nie denerwuj mnie Parker. To wasz pierwszy koncert, na którym będę, więc racz ruszyć swoją tłustą dupę!

- Wypraszam sobie! Moja dupeczka jest atrakcyjna! Każda kobieta o niej marzy! - powiedział i zaczął ruszać tą swoją dupeczką.

- Moje oczy! Moje oczy! Ratunku! - zaczęłam wydzierać się jak naćpana.

- Spokojnie ludzie! - do akcji wkroczył Max. - To nie jest dom towarzyski, więc proszę Cie Tom, uspokój przyjaciela.

- Cicho gnoje! Kevin przyjechał. - wydarł się Jay, a ja zagoniłam ich do samochodu.

Kilka minut później (kogo ja oszukuje... Wpakowanie ich tyłków do auta zajęło mi ponad pół godziny) byliśmy w drodze do hali koncertowej. Nie mogłam się doczekać, aż zobaczę ich na scenie. Przez ostatni miesiąc dużo koncertowali, ale musiałam skupić się na nauce. Teraz w końcu miałam na to okazję.

Gdy już dotarliśmy, na nasz samochód rzuciła się masa fanek. Po wyjściu z auta chłopcy zaczęli rozmawiać z dziewczynami, rozdawać autografy i pozować do zdjęć.

Z przyjemnością patrzyłam jak uszczęśliwiają swoje fanki świetnie się przy tym bawiąc. Kiedyś marzyłam, o tym by ich spotkać, a teraz spotykam się z jednym z nich.

Gdy już skończyli weszliśmy do środka i udaliśmy się do garderoby The Wanted. Tam chłopcy przebrali się no i oczywiście wszystkich wkurzali.

Nagle do pomieszczenia weszła szczupła, wysoka blondynka o brązowych oczach.

- Hej. W końcu jesteś. - Nath przywitał się z nią i zwrócił się do mnie. - Lisso poznaj Ninę. To ona sprawia, że wyglądamy na scenie jak bogowie.

-Nie zaprzeczę. - uśmiechnęła się.

- I jest bardzo skromna. - dodał Tom.

- W rzeczy samej. - przywitała się z resztą zespołu i podeszła do mnie. - Czyli to ty jesteś tą słynną Lissą? Nath mi wiele o Tobie mówił.

- Tak to ja. Co ten debil Ci o mnie naopowiadał?

- Nie masz się o co martwić, mówił same komplementy.

- Dziewczyny skończcie te ploty! My tu czekamy! - zniecierpliwił się Jay.

- już idę do was panienki. - powiedziała Nina i zaczęła przygotowywać chłopaków.

Gdy to już nasze damy były gotowe, a hala zapełniła się fankami, koncert zaczął się. The Wanted wbiegło na scenę i zaczęli śpiewać dając z siebie wszystko. Na początku zaśpiewali Glad You Came, potem kolejno Invincible, Warzone, Rocket, I Found You, All Time Low i Chasing The Sun.

Ja stałam za sceną i śpiewałam razem z fankami.

Na sam koniec chłopcy zaśpiewali Heart Vacancy i gdy Siva, Jay, Tom i Max wyciągali wybrane fanki na scenę, Nath podszedł do mnie i chwycił za rękę. Spojrzałam mu w oczy i zrozumiałam co chce zrobić. Pozwoliłam by zaciągnął mnie na scenę i przytuliłam się do niego. Gdy śpiewał do mnie czułam się jakbyśmy byli tu tylko we dwoje. Kiedy piosenka się skończyła Nathan powiedział.

- Muszę się wam do czegoś przyznać. Zostałem okradziony. - spojrzał na mnie. - Ta dziewczyna skradła moje serce. - w tej chwili pocałował mnie.

Fanki zaczęły piszczeć, a my nie zwracając na nic uwagi dalej się całowaliśmy.

Chwile później chłopcy zaczęli żegnać się z fanami i dziękować za świetny koncert i zeszliśmy ze sceny. Gdy ja i Nath byliśmy już poza zasięgiem wzroku ciekawych fanów przytuliłam Nathan'a jak tylko najmocniej mogłam. Niestety od razu przerwał nam Jay, który zgarnął mojego chłopaka do podpisywania autografów. Ja wróciłam do garderoby gdzie zastałam Ninę.

- No, no. Od dzisiaj oficjalnie jesteście parą. - powiedziała uśmiechnięta.

- Chyba tak. - skrzyżowałam ręce na piersi.

- Muszę Cię ostrzec, że to nie będzie takie łatwe.

- Co masz na myśli? - zapytałam.

- To, że teraz paparazzi zaczną się Tobą interesować. Nathan zrobił poważny krok ujawniając was.

- Jestem pewna, że wiedział co robił.

- Nie wątpię w to. Nathan naprawdę Cie kocha, to widać.

Wymieniłyśmy się uśmiechami i na chwilę nastała cisza.

- Pójdę sprawdzić czy chłopcy już skończyli. - powiedziałam.

Wyszłam z garderoby i zaczęłam szukać mojego kochanego idioty. Skręciłam w korytarz po prawej stronie i udałam się w kierunku miejsca gdzie zespół miał rozdawać autografy. Słysząc piski dziewczyn wiedziałam, że idę w dobrą stronę.

Gdy podeszłam trochę bliżej, nie uwierzyłam własnych oczom. Zobaczyłam....

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lubicie takie zakończenia co nie?

Postanowiłam, że potrzymam was w napięciu ;D

Rozdział miał być wcześniej, ale pisząc słuchałam piosenek TW, więc wiecie.... ^-^

Jeszcze 1-2 rozdziały i KONIEC!

Cieszycie się, nie? Skończę to badziewne i będzie dobrze ;)

Do następnego ;D

ROZDZIAŁ 51

(Lissa)

Tym razem obudziłam się w swoim łóżku. SAMA. Wymknęłam się od chłopaków po północy, by w końcu wrócić do mojego miękkiego łóżka. Gdy uświadomiłam sobie, że jest piątek uśmiechnęłam się, ale gdy tylko mój wzrok powędrował na białą kopertę leżącą na biurku, od razu straciłam humor. Zaczęłam się zastanawiać kim jest ten K. Znam go? Nie mogłam przestać o tym myśleć. Może po prostu ktoś robi sobie ze mnie jaja... Chyba nie zadaje się z jakimiś psychopatami? Ughhh... Muszę przestać o tym myśleć; muszę żyć normalnie.

Po porannej toalecie udałam się na śniadanie. Zrobiłam sobie kanapkę i usiadłam przy stole by spokojnie ją zjeść. Spojrzałam na zegar ścienny w kuchni.

- 12:06. Arlene na pewno jest już w pracy. - powiedziałam do siebie.

Nagle usłyszałam dźwięk przychodzącego sms-a. Nadawca: Arlene. O wilku mowa. Otworzyłam wiadomość i przeczytałam ją.

Zarezerwuj dla mnie dzisiejsze popołudnie. Zrobimy sobie babski wieczór.

Szybko odpisałam i wpadłam na pomysł, by iść do chłopaków. Nie będę przecież cały dzień siedzieć sama w domu!

Posprzątałam po śniadaniu, ubrałam kurtkę i wyszłam z domu.

Idąc nie spieszyłam się za bardzo. Cieszyłam się ładną pogodą, która często tu się nie zdarzała.

Kilkanaście minut później dotarłam na miejsce. Jak zwykle zrobiłam swoje wejście smoka i mnie zatkało. Stałam w całkiem pustym domu. Było kompletnie cicho; nawet za cicho. Pomyślałam, że może chłopaki pojechali na wywiad, albo coś w tym stylu, ale chyba aż tak nieodpowiedzialni nie są by zostawiać otwarte drzwi. Postanowiłam przeszukać resztę domu, więc poszłam na górę. Może to tam się schowali? Na początku weszłam do pokoju Tom'a (coś kazało mi tam iść), a tam cała banda rozwalona na łóżku.

- A wasze wysokości co robią?

- Rozluźniamy nasze królewskie mięśnie, nie widać? - wymamrotał Tom.

- Zbieracze też?

- Też, ale tylko Jay.

- Tak tez myślałam. Trochę podejrzanie tu pachnie.

- Podejrzanie? To fasolka to bretońsku! - odparł Jay.

- Dobrze wiedzieć. Czemu to wy właściwie tak leżycie?

- Nudzi się nam. - odpowiedział Max.

- CO? Wam się nudzi? Przecież wy codziennie zachowujecie się jak po ekstazie!

- Widzisz, mamy kryzys. - dodał Siva.

- Ruszać dupy do salonu! - wrzasnęłam.

Cała piątka zwlokła się z łóżka i podreptała na dół. Posadzili swoje tyłki na kanapie i wlepili we mnie wzrok.

- Jakieś sugestie? - zapytałam.

- KARAOKE! - wrzasnął Tom.

- Taaa świetnie. Pięciu zawodowych piosenkarzy kontra dziewczyna, która nawet śpiewając pod prysznicem fałszuje!

- Nie bądź taka, zaśpiewaj z nami! Będzie fajnie! - Max próbował mnie przekonać.

- Proszę kochanie. - Nath podszedł do mnie i pocałował w policzek.

- Niech wam już będzie.

- Ja chcę pierwszy! Ja chcę pierwszy! - Max zaczął skakać na kanapie jak dziecko na trampolinie.

Tom podłączył sprzęt do karaoke do telewizora i po wybraniu piosenki Łysy zaczął śpiewać (piosenka Max'a).

Jay, Tom, Seev i Nath zaczęli piszczeć jak dziewczyny na widok ich samych, a ja patrzyłam na nich jak na debili.

- A teraz Lissa! - powiedział Nath.

- Muszę?

- Nie wymigasz się!

- Co mam zaśpiewać? - poddałam się.

- Może Glad You Came? - rzucił Siva.

- Świetny pomysł. A wy będziecie mi robić za chórek.

Nath włączył muzykę i zaczęłam śpiewać

The sun goes down

The stars come out

And all that counts

Is here and now

My universe will never be the same

I'm glad you came (came, came)

You cast a spell on me, spell on me

You hit me like the sky fell on me, fell on me

And I decided you look well on me, well on me

So let's go somewhere no-one else can see, you and me

Turn the lights out now

Now I'll take you by the hand

Hand you another drink

Drink it if you can

Can you spend a little time,

Time is slipping away,

Away from us so stay,

Stay with me I can make,

Make you glad you came

The sun goes down

The stars come out

And all that counts

Is here and now

My universe will never be the same

I'm glad you came

I'm glad you came

You cast a spell on me, spell on me

You hit me like the sky fell on me, fell on me

And I decided you look well on me, well on me

So let's go somewhere no-one else can see, you and me

Turn the lights out now

Now I'll take you by the hand

Hand you another drink

Drink it if you can

Can you spend a little time,

Time is slipping away,

Away from us so stay,

Stay with me I can make,

Make you glad you came

The sun goes down

The stars come out

And all that counts

Is here and now

My universe will never be the same

I'm glad you came

I'm glad you came

I'm glad you came

So glad you came

I'm glad you came

I'm glad you came

The sun goes down

The stars come out

And all that counts

Is here and now

My universe will never be the same

I'm glad you came

I'm glad you came

Śpiewałam całym sercem, a gdy piosenka skończyła się spojrzałam na chłopaków.

- WOW! Kochanie, masz świetny głos! - Nathan przytulił mnie.

- Haha! Okłamuj swoją dziewczynę, daleko nie zajdziesz.

- Młody ma rację. Twój głos jest wspaniały.

- Lizusy.

- Teraz ja! - krzyknął Seev.

Chłopak od razu dorwał się do mikrofonu. Jego wybór piosenki był dość.... oryginalny.

Zaśpiewał chyba wszystkim znaną piosenkę: 

My jesteśmy krasnoludki,
Hopsa sa, hopsa sa,
Pod grzybkami nasze budki,
Hopsa, hopsa sa,
Jemy mrówki, żabkie łapki,
Oj tak tak, oj tak tak,
A na głowach krasne czapki,
To nasz znak, to nasz znak.

Gdy ktoś zbłądzi, to trąbimy,
Trututu, trututu,
Gdy ktoś senny, to uśpimy,
Lulu lulu lu,
Gdy ktoś skrzywdzi krasnoludka,
Ajajaj, ajajaj,
To zapłacze niezabudka,
Uuuuu.

Potem był tom, którego wybór piosenki zachwycił męską część tego towarzystwa. Ten idiota zaśpiewał: Będę brał Cię, w aucie! Cie, ehe!

Nath stworzył duet z Jay'em i ''zaśpiewali'' Time to say goodbye gdzie Nathan wcielił się w Celine Dione. Komicznie to wyglądało.

Kiedy już skończyli, stwierdzili, że są głodni, więc Tom zamówił pizze. Spokojnie się nią zajadaliśmy, aż przypomniało mi się, że miałam spędzić ten wieczór z Arlene. Wytłumaczyłam chłopakom, że muszę już iść.

- Poczekaj, odprowadzę Cię. - powiedział Nath i po ubraniu kurtek ruszyliśmy w drogę do mojego domu.

Nic nie mówiliśmy, tylko trzymaliśmy się za ręce co nam całkowicie wystarczało.

Przed domem czule pożegnaliśmy się i weszłam do środka. Arlene była już w domu i krzątała się po kuchni.

- Lissa! Dobrze, że już jesteś. Gotowa na nasz babski wieczór?

- Oczywiście!

 Przebrałam się w piżamę i razem z Arlene z miskami pełnymi chipsów i ciastek usiadłyśmy na kanapie. Włączyłyśmy wcześniej wypożyczony film Wiecznie Żywy i zaczęłyśmy oglądać. Głównie gadałyśmy niż skupiałyśmy się na filmie, ale cóż

Miło tak spędzić trochę czasu z Arlene. Gdyby nie ona, nie było by mnie tu, ale gdyby ten K. nadal miałabym rodziców. W dodatku teraz poluje na mnie...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Taka niespodzianka za podniesienie mnie na duchu ;D

Kocham Was <333

Płakać mi się chce ze szczęścia jak czytam wasze komentarze ^-^

Dziękuje za prawie 6000 wyświetleń ;)

Zdradzę wam, że te opowiadanie zbliża się ku końcowi ;D

Bójcie się zakończenia.... 

Dedykuję ten rozdział wszystkich, którzy to czytają oraz osobom, dzięki którym nie poddaję się z pisaniem <333 Jesteście dla mnie jak rodzina ;)

ROZDZIAŁ 50

(Elena)

Otworzyła oczy, do których do razu udało się oślepiające światło. Gdy już się do tego przyzwyczaiłam rozejrzałam się wokoło. Leżałam na materacu obok Max'a, ale o dziwo ten materac leżał na trawniku w ogrodzie. Powoli wstałam i udałam się w poszukiwaniu reszty imprezowiczy. Zaczęłam przeszukiwać ogródek, na którym były widoczne skutki imprezy (czyli puste butelki w krzakach, zasłony z salony wiszące na drzewie, cały dom w papieru toaletowym itp). Pierwszego znalazłam Sive leżącego na hamaku i przytulającego patelnię. Świetny widok! Zaczęłam się nawet zastanawiać czy Nareesha powinna czuć się zazdrosna. Chciałam dalej poszukiwać swoich przyjaciół, gdy nagle usłyszałam krzyk. Sądząc po glosie była to Lissa. Pobiegłam w stronę, z której dobiegł krzyk. Biegnąc bałam się co stało się Lissie, że krzyczała. Wszystkie scenariusze, które układałam sobie w głowie sprawiły, że biegłam jeszcze szybciej.

(Lissa)

Ledwo wstałam z trawnika. Tak! Trawnika! Widać, że impreza była udana, ale gdzie reszta?

Chciałam ich poszukać, ale udaremnił mi to Tom. Ten głupek leżał w basenie! Przestraszyłam się, czy się nie utopił, ale nim zdążyłam do niego dobiec, wstał. Gdy już wyszedł z wody i pokazał się przede mną w całej okazałości.... krzyknęłam! Ten debil był kompletnie nagi!

- Co, nigdy nie widziałaś prawdziwego mężczyzny? - głupio się uśmiechnął.

- A spójrz w dół pojebańcu! - krzyknęłam w tym samym czasie gdy obok mnie pojawiła się Elena.

- Aaaaaaaaa! Co to ma być! - krzyknęła.

Parker zorientował się o co chodzi i szybko zasłonił swoje przyrodzenie (XD).

- Co się tak wydzieracie? - dołączyła do nas Roxx, która chwilę później spojrzała na Tom'a.

- Cześć Roxx! - pomachał jej. Obiema rękami!

- Ło kurwa! - powiedziała i...... zemdlała!

- Tom! Idź się kurwa ubrać! - wrzasnęła Elena.

Tom szybko wbiegł do domu, a ja i El zaczęłyśmy ocucać Roxx.

- Co tu się stało? - zapytał Max, który nie wiadomo jak zjawił się obok nas.

- Biedna Roxana nie mogła znieść widoku tych biednych, małych ptaszków, które tu fruwają. - zaśmiałam się.

- Ona chce być ornitologiem czy co? - zdziwił się Łysy, a my śmiałyśmy się jak po LSD.

- Tak. Ona kocha ptaszki. - powiedziała Elena.

Max spojrzał na nam jak na idiotki i poszedł do domu. El i ja chwyciłyśmy Roxx i jakoś doprowadziłyśmy ją do salonu.

- Ktoś chętny na śniadanie? - zapytał Nath, który..... gotował!

- Ja chętnie, ale jesteś pewny, że się nie otruje?

- Bardzo śmieszne....

- Ale ja na serio pytam.

- W takim razie jestem pewny na 50%.
- Tylko?
- Właśnie dlatego jemy na mieście.
- No dobra... Dawaj te Twoje wypociny.
- Jesteś tego pewna?
- Raz się żyje!
Nath podał mi jajecznice oraz nalał soku pomarańczowego. Spodziewałam się, że to danie będzie takie... no nie wiem... zielone? (moja była ;D). Okazało się jednak, że jajecznica wyglądała całkiem smakowicie. Spróbowałam trochę i aż odebrało mi mowę.
- Az tak źle? - zapytał.
- Nathan! To najlepsza jajecznica, jaką kiedykolwiek jadłam!
- Jestem zajebistym kucharzem! - krzyknął i zaczął tańczyć Nathan happy dance.
- Zwolnij traktor! - powiedział. - Idę się teraz odświeżyć i zaraz potem zawieziesz mnie do domu.
Udałam się na górę i po wyciągnięciu kilku rzeczy z szafy Nath'a poszłam po łazienki.
Kilkanaście minut później gotowa wróciłam do salony, w którym siedzieli pozostali oprócz Tom'a. Już zaczęłam się ze wszystkimi żegnać gdy nagle przeszkodził mi Max.
- A kto to wszystko posprząta? - zapytał.
- Jak to kto? Organizator tej imprezy. - spojrzałam na niego spod byka.
- Ty też nam pomagałaś!
- Ale pomysł by urządzić imprezę był wasz, więc 1+1=...
- 69! - krzyknął Jay.
- Dokładnie! - Max wpadł w ekstazę.
- Chyba pozwę waszych nauczycieli od matmy, bo dla mnie to 2.
- Ha! Bo to jest zaawansowana matematyka!
- Taaa, a ja jestem papieżem.
- HABEMUS PAPAM! - wydarł się Seev, a Max i Jay rzucili mi się do stóp składając mi pokłony.
- Z każdym dniem spędzanym z wami czuję, że obniża mi się IQ.
- Co to jest? - zapytał Loczek.
- Cymbale! Ajkju to śmiertelna choroba! - mówiąc to, Max poślizgnął się na mydle, które jakimś cudem znajdowało się na środku pokoju, przez co Łysy zaliczył glebe.
- Debile, przecież Ajkju to takie państwo w Afryce! - dodał Siva.
- Nie dziwie się, że nie wiecie co to IQ, jak dla was wszystkich wystarcza tylko na oddychanie. - wtrąciła Kelsey.
- To dowiem się w końcu co to jest to ajkju?
- To jest kochany, iloraz inteligencji. - Kels zaspokoiła ciekawość Jay'a.
- Aaaaa...
- Dobra, koniec tych dyskusji. Nath zabierz mnie do domu.
20 minut później stałam już przed drzwiami wejściowymi mojego domu. Bez wahania otworzyłam je i weszłam do środka. Arlene siedziała na kanapie i oglądała TV. Nie chciałam jej przeszkadzać, więc udałam się w stronę schodów.
- Lissa! - zawołała. - Dobrze, że już jesteś.
- Coś się stało?
- Nie, tylko gdy byłaś w Hiszpanii przyszedł do Ciebie list. - podeszła do komody i wyciągnęła z jednej z szuflad biała kopertę.
Wzięłam ją i pobiegłam na górę. Po wejściu do pokoju rzuciłam się na łóżko i zaczęłam oglądać ową kopertę. Mój adres napisany był odręcznie nieznanym mi pismem oraz nie było nadawcy. Lekceważąc to, rozdarłam ją. W środku znajdowała się zwykła kartka. Rozwinęłam ją i zaczęłam czytać:
Droga Lisso
Na pewno zastanawiasz się kim jestem... Cóż, to nie jest najważniejsze. Teraz liczy się to, co zamierzam Ci wyjaśnić. Twoi rodzice nie zginęli przypadkowo... To ja pozbawiłem ich swoich nędznych żyć. Teraz nic nie stoi mi na przeszkodzie by przyjść po Ciebie. 

                                                                                                  Wyczekuj mnie...
                                                                                                                              K.
Odłożyłam list z przerażeniem. Nie mogłam w to uwierzyć. Wypadek moich rodziców, nie był wypadkiem! W dodatku teraz mi grożono.... Co ja mam teraz zrobić? Nie mogę powiedzieć Arlene...
Postanowiłam na razie to zostawić i udać się do chłopaków. Oni na pewno poprawią mi humor.

(Roxx)

Ja, Elena i Lissa umówiłyśmy się o 18 przed domem chłopaków. Mieliśmy oglądać film, ale wątpię czy Ci pojebańcy usiedzą tyle czasu w spokoju.

Elena pojawiła się w tym samym momencie co ja, więc pozostało nam tylko poczekać na Lissę. 5 minut później zauważyłam ją biegnącą w naszą stronę. Przez chwilę wydawało mi się, że coś ja martwi, ale gdy tylko podeszła do nas uśmiechnęła się serdecznie, co rozwiało moje wątpliwości.
W pełnym składzie weszłyśmy do środka tej dżungli. W momencie, w którym wchodziłyśmy, Tom akurat schodził ze schodów. Spojrzałyśmy na siebie porozumiewawczo i zarobiłyśmy wejście smoka do salonu.
- Hej wszystkim. - rzuciła El do zebranych.
- Cześć Mały. - powiedziałyśmy idealnie zschynchronizowane do Tom'a.
Ten dziwnie na nas spojrzał, ale nie tylko on.
- O co tu chodzi? - powiedział zdziwiony Max.
- O nic, naprawdę. Po prostu w naszych oczach Tom zyskał nową ksywkę.- wytłumaczyła El, a Tom zrobił się zielony (xd).
- Ale dlaczego Mały? - Łysy dalej prowadził swoje śledztwo.
- Nie wiem. Tak po prostu. - odparła Lissa.
- Nigdy was kobiet nie zrozumiem. - dodał Jay.
- Dobrze dla Ciebie. - odpowiedziałam i wskoczyłam na kanapę.
- Wiesz Jay? Tak się zastanawiam i doszłam do wniosku, że byłbyś piękną kobietą. - powiedziała Nareesha.
- Przecież ja jestem piękny! - oburzył się Loczek.
- No przecież wiemy. - Kelsey chwilę się zamyśliła. - Wpadłam na genialny pomysł! Jay chodź z nami.
Kels, Nar i El porwały Jay'a i zaprowadziły go na górę.
- Co one planują? - zapytał Nath, który przyssał się do Lissy.
- Mnie się pytasz? Ja tu przyszłam oglądać film. No właśnie, co oglądamy?
- Proponuje Resident Evil 4. - powiedział Tom.
- Świetny pomysł Mały, ale nie za straszny dla Sivy? Biedaczysko się przestraszy. - powiedziałam.
- Ej! - jęknął Seev wchodząc od salonu z kuchni.
- Już dobrze, dobrze. - podeszłam do niego i przytuliłam Go jak zatroskana mamusia.
Nagle z góry usłyszeliśmy krzyk. Boże! Co one robią z Jay'em?!
Zaraz po krzyku usłyszeliśmy kroki na schodach. Chwile później dziewczyny pojawiły się w salonie z...... Jay'em? OMG! One z niego zrobiły kobietę! Miał na sobie niebieską piosenkę oraz pasujące do niej szpilki, blond perukę i wyzywający makijaż.
- Czyżby dziewczyny przyprowadziły nową koleżankę? - Tom jak na skrzydłach poleciał do Jay'a. - Witam urodziwą panią. Moje nazwisko Parker. Thomas Parker.
- Chyba Thomas Mały Parker! - wydarłam się.
- Zamknij się kobieto! Mamy damę w domu!
- To ty głupku, przestań mnie obmacywać! - Jay zdzielił Tom'a torebką, jednak ten się nie poddał i dalej kontynuował swój podryw. - Z jakiej to okazji zostaliśmy zaszczyceni Twą obecnością, piękna?
- Kelsey weź mi go, bo zaraz pójdę po tasak!
Chłopaki jakimś cudem odciągnęli Tom'a od Loczka i posadzili Go na kanapie.
- Nath, czy On coś pił? - zapytała Lissa.
- Możliwe. Przez godzinę nie wychodził z pokoju. - odparł.
- To teraz się nie dziwie, że zalecał się  do Jay'a..... przepraszam... Jayne. - zaśmiała się Elena.
- Śmiesz wątpić w mój urok? - oburzył się Jay.
- Broń boże! Uważam, że jesteś przystojna.... po kilku butelkach... - powiedziała El, a wszyscy wybuchli śmiechem.
- Tyran!
- Dziękuje słonko!
- Oglądamy ten film, czy nie? - zniecierpliwił się Seev.
- No to na co czekasz? Odpalaj to cacko!
Chwilę później siedzieliśmy na kanapach oglądając film wybrany przez Tom'a.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Miała nie dodawać, ale moja ukochana siostrunia Patrycja mnie to tego namówiła, więc to jej dziękujecie.
Nic to TEGO nie dodam i zostawiam ten rozdział pod waszą oceną...

Pytanie: Czy jest sens pisania dalej tego opo? Bo jest coraz mniej komentarzy, więc zastanawiam się czy nie zawiesić.....

ROZDZIAŁ 49

(Lissa)

Obudziłam się z rozrywającym bólem głowy, co mnie wcale nie zdziwiło. Leżałam na łóżku obok Nath'a. Korzystając z tego, że spał chwilę na niego popatrzyłam. Wyglądał słodko. Każdy włos na jego odstawał w inną stronę. Był moim poczochranym aniołkiem.

Zeskoczyłam z łózka i chwytając świeże ubrania udałam się do łazienki. Gdy już nie wyglądałam jak zombie podeszłam do Nathan'a i pocałowałam go.

- Kochanie wstawaj. Chyba nie chcesz się spóźnić na samolot? - powiedziałam, a on powoli otworzył oczy.

- Moja głowa.... - wydusił.

- Trzeba było tyle nie pic.

- Przecież ty wypiłaś więcej ode mnie!

- Ja kochanie mam mocną głowę. A teraz szybciutko ogarnąć się, bo za 4 godziny mamy samolot.

Nath poszedł się ogarnąć, a ja z torby wyciągnęłam tabletki przeciwbólowe. Połknęłam dwie, a opakowanie zostawiłam na stole wraz ze szklanką wody dla mojego pijaczyny. Sama zabrałam się za pakowanie. Gdy Nathan wyszedł z łazienki kończyłam pakować jego walizkę. Chłopak od razu rzucił się na tabletki i gdy już dopracował swoją idealną fryzurę poszliśmy do holu hotelu, gdzie wszyscy mieliśmy się spotkać.

O dziwo spotkaliśmy się tam z czekającą już siódemką (może nie w najlepszym stanie, ale jednak).

- Gotowi? - zapytał Siva.

- Tak. Możemy jechać. - odpowiedziałam.

Kierowca czekającego już samochodu wpakował nasze walizki do auta i mogliśmy jechać na lotnisko. Jadąc na nie, z okna samochody po raz ostatni zachwycałam się widokami Barcelony.

SAMOLOT ;)

Siedzieliśmy już w samolocie, który o mało odleciał by bez nas. Lot mijał nam spokojnie i bez przeszkód. Balowicze drzemali, a ja i dziewczyny wspominałyśmy odpały chłopaków.

Przez nasze śmiechy obudziłyśmy Nath'a, który zaczął wiercić się jakby miał owsiki.

- Połknąłeś wibrator czy co? - zapytałam.

- O co ci chodzi? - odpowiedział nieprzytomnie.

- Wiercisz się jak wiertarka!

- Nie wygodnie mi.

- Zachowujesz się jak dziecko. - stwierdziła Kelsey.

- Spójrz lepiej na swojego chłopaka.

W tym momencie nasze oczy powędrowały na Tom'a. Rozwalony w fotelu słodko spał. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że w buzi miał smoczek, przez co wyglądał jak przerośnięte dziecko. Na dodatek na jego klacie przywieszona była karteczka 'Mam ADHD'.

Zaczęłyśmy się jeszcze bardziej śmiać, przez co te przerośnięte dziecko obudziło się. Gdy zorientował się dlaczego śmiejemy się z niego jak po grzybkach zaczął poszukiwać sprawcę jakże genialnego żartu. Nie zdziwiło nas to, że tym geniuszem zła okazał się Max (nie no... geniuszem to on na pewno nie jest).

Reszta lotu minęła nam w miarę spokojnie i już po godzinie wylądowaliśmy w Londynie. Gdy już wysiedliśmy z samolotu chłopcy jak pojebani rozpryśli się po całym lotnisku. Jay porwał Nath'a i jak dziki rzucili się na stojące niedaleko fanki, za to do mnie podleciał Tom.

- Lissa. Mam dla Ciebie zadanie. - wyszeptał zachowując się jak ninja.

- Znowu piliście?

- Nie! Nie! Nie! Jest sprawa. - kontynuował.

- O co Co chodzi?

- O to, że Twój men ma dzisiaj urodziny.

- Co?! Który dzisiaj?

- Środa, 18 kwietnia, godzina 16:08. - odpowiedział.

- O kurwa!

- Dokładnie. Ale nie martw się. My już mamy wszystko zaplanowanie.

- Jak? Kiedy?

- Główka myśli. - zaśmiał się.

- To co mam robić?

- Musisz odciągnąć Nath'a od naszego domu, żebyśmy mogli zorganizować party hard.

- Niby jak mam to zrobić?

- Powiedz mu, że chcesz teraz jechać do Arlene i on musi Cię zawieźć.

- Niegłupi pomysł. - odpowiedziałam.

- Wiem, bo mój. - wyszczerzył się.

- Nie podniecaj się tak.

- Ok, ok. Do roboty!

Podeszłam do Nathan'a, który już skończył rozdawać autografy i rozmawiać z fankami.

- Nathan, zawieź mnie do Arlene. - powiedziałam.

- Dobrze. Odświeżę się w domu i pojedziemy.

- Nie! Jedźmy teraz. Odświeżysz się u mnie.

- Skoro nalegasz. - odparł.

Szybko poszło. - powiedziałam do siebie.

Kiedy odebraliśmy nasz bagaż, Nath zamówił taksówkę i pojechaliśmy do mojego domu. Kiedy zobaczyłam nasz ogródek przed domem od razu się uśmiechnęłam. Taksówka zatrzymała się, a ja szybko z niej wyskoczyłam i pobiegłam przywitać się z Arlene. W Hiszpanii było cudownie, ale strasznie za nią tęskniłam. Arlene musiała zauważyć nasz przyjazd, bo w momencie gdy biegłam w stronę drzwi, ona otworzyła je. Przytuliłam ją mocno jak nigdy dotąd.

- Tęskniłam za Tobą mała. - powiedziała.

- Ja też.

-Witaj Nathan. - powiedziała do mojego chłopaka gdy się od siebie oderwałyśmy.

- Dzień dobry.

- Widzę, że dobrze zaopiekowałeś się Lissą.

- Ma się rozumieć.

- Wchodźcie do środka. Na pewno jesteście głodni.

- I to jak. - weszliśmy, a Arlene udała się do kuchni.

(Jay)

- Myślicie, że to wypali?

- Oczywiście! Przecież to mój pomysł. - odparł Tom.

- No właśnie...

- Wy pesymiści! Zobaczycie, że jak Młody to zobaczy to zrobi w gacie!

- Raczej się popłaczę. - dodał Siva.

- Ale wy jesteście dupnie nastawieni. - Tom dalej się wykłócał.

- Jesteśmy, bo to Twój pomysł.

- NIE SŁUCHAM WAS PRYMITYWNE LUDZIE! - krzyknął i poszedł do kuchni, a ja udałem się za nim.

- Tom, dlaczego to ja mam być 'główną atrakcją'?

- Jaythan - nie pamiętasz?

- A czemu nie Nom?

- Nie, bo to jest mój pomysł.

- Mathan?

- Mnie w to nie mieszajcie! - wydarł się Max.

- Łysy się do tego nie nadaje.

- A co z Nivą?

- Ja mam dziewczynę! - wrzasnął Seev.

- Czyli wychodzi na to, że nie masz wyjścia. - Tom głupio się uśmiechnął.

- Niech wam już będzie głupki. Co mam robić?

- To nic trudnego....

2 GODZINY PÓŹNIEJ

(Tom)

- Wszystko gotowe? - zapytałem.

- JAY! - zawołał Max.

- Tak! - odkrzyknął Loczek.

- Dzwonie po Młodych. - powiedziałem i zadzwoniłem do Lissy.

- Halo? - usłyszałem jej głos w słuchawce.

- Tu T.P. - powiedziałem szyfrem.

- Dziękuje, ale nie skorzystam z waszej oferty.

- Co? Nie! Tu Tom!

- Nie mogłeś kretynie mówić normalnie?

- To jest tajna misja!

- A ja jestem w ciąży.

- Gratulacje! Chłopaki! Lissa jest w ciąży! - wydarł się.

- Tom, ty niedorozwinięty chomiku, to był sarkazm.

- Fałszywy alarm chłopaki.....

- Stop! Wrócimy to tego po co dzwonisz.

- Lathan może przybywać.

- Co?

- Ewentualnie może być Nissa...

- Mów o co Ci chodzi idioto!

- Ty. I. Nathan. Możecie. Przyjść. Do. Nas. Do. Domu.

- Z Twoją głupotą daleko nie zajdziesz.

- Czy Ty mnie obrażasz?

- Skąd że? Ja po prostu mówię to co wszyscy wiedzą.

- Yyyy... Dobra koniec. Ruszać dupy na imprezę i to migiem!

(Lissa)

Po jakże dziwnej rozmowie z Tom'em i przebraniu się w coś odpowiedniego bez żadnych wyjaśnień zaciągnęłam Nath'a do ich domu.

Kiedy po przyjemnym spacerze stanęliśmy przed drzwiami miała deja vu. Przypomniało mi się jak El i Roxx zaciągnęły mnie tu w moje urodziny.

Po cichu weszliśmy do środka gdzie było zupełnie ciemno. Nath zapalił światło i..... nic. Zupełnie nic. Salon był kompletnie pusty.

Nathan w ogóle nie przejęty podszedł do mnie i pocałował mnie. Nagle zza stołu wyjrzał Tom, który dziwnie gestykulował. Zrozumiałam, że mam go zająć, więc gwałtownie przytuliłam go. Trochę do zaskoczyłam, ale także mnie przytulił. Tom nadal robił z siebie idiotę, a ja ściskałam Nath'a.

Nagle drzwi z salonu gier otworzyły się i cicho został z niego wywieziony ogromny tort. Za nim wpadła cala reszta. cała grupa 'odpaliła' konfetti i krzyknęliśmy WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO!

Nathan zaczął się śmiać i spojrzał na mnie.

- To dlatego nie chciałaś mnie wypuścić z domu? - zapytał.

- On mi kazał! - wskazałam na Tom'a.

- Zdrajczyni. - odpowiedział i 'zarzucił' włosami.

- Wszystkiego najlepszego. - powiedziałam i pocałowałam go.

- Skończcie z tą czułością Młodzi! - powiedziała Kelsey. - Czas na tort!

W tym momencie z tego wielkiego tortu, który stał w salonie wyskoczył.... Jay! To nie wszystko! Miał na sobie tylko stanik z kokosów i spódniczkę z trawy, a po chwili ten pojebaniec zaczął tańczyć hula!

Mina Nath'a, gdy to zobaczył była bezcenna! Jednak niecodziennie widuje się swojego przyjaciela ubranego jak kretyn i tańczącego w metrowym torcie.

- Co kochanie, nie podoba Ci się? - zapytał Jay.

Jakie kochanie do cholery? - powiedziałam do siebie i chwytając babeczkę ze stojącego na stole talerza, wymierzyłam ją w Loczka.

- Ałaaa! Za co? - krzyknął.

- Bo miałam taką zachciankę!

- Okres ma czy co? - zapytał Nathan'a.

- To raczej napięcie przedmiesiączkowe. - odpowiedział i chwilę później także oberwał z mojej babeczkowej wyrzutni.

- A nie mówiłem! - ucieszył się ten pojebaniec w torcie, co poskutkowało wyjebaniem się na podłogę.

- Ha! Nawet ten tort jest po mojej stronie!

- Kobiety.... - wydusił Jay zbierając zadek z podłogi.

- Koniec tego filozofowania na temat kobiet! Teraz czas na rozkręcenie tej imprezki! - powiedziała Elena.

- PIJEMY! - wydarł się Tom.

To jedno słowo sprowadza się tylko do jednego - imprezy na całego. Od razu polał się alkohol i wszyscy goście zostali poniesieni przez muzykę. Ja stałam w kuchni, nalewając sobie soku. Nagle ktoś zasłonił mi oczy przez co trochę się przestraszyłam. Moim napastnikiem okazała się Roxx.

- Roxane! - powiedziałam i przytuliłam ją.

- Hej skarbie! Jak tam w Hiszpanii?

- Jeśli pytasz się o moją wątrobę, to nie jest tak źle. - zaśmiałam się.

- A panie co takie wesołe?

- Dean! Co słychać?

- Trochę bez Ciebie było nudno, ale jakoś sobie poradziliśmy. - mówiąc to objął Roxx.

- Ale ty słodko razem wyglądacie!

- To tylko dzięki Tobie. - odpowiedziała Roxx i chwilę później rozkręcająca się na dobre impreza zaciągnęła nas w wir tańca....

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

W końcu udało mi się dodać po długiej nieobecności. Przepraszam za to, ale ostatnio miałam kryzys i nie mogłam nic napisać. Może teraz będzie lepiej ;)

A od 50 rozdziału zacznie się dziać..... 

Wiecie co? Doszłam do wniosku, że coś dużo tu tych imprez ;D Przeze mnie wątroby im powysiadają ;o

Mona - jestem zaszczycona Twoim komentarzem <3 Nie spodziewałam się tego ;)

Jestę Sufitę ♥ - jednak udało im się wstać ;D
♥♥Moniś♥♥ - cieszę się, że ci się podobało ;D 'ty kudłata świnio' - to tekst mojego kolegi ;D

Dziękuje wam za świetne komentarze <333

Rozdział dedykuje mojej siostrzyczce Patrycji, która mnie tak ładnie dzisiaj zmotywowała ;D

Do następnego (oby) ;D